O zabawie i nie tylko

Nie wiem, jak Wam, ale mnie wczorajsza zabawa w "lubienie" sprawiła dużo radości. 

Kiedy pierwszy raz zaczęłam czytać Wasze blogi i - co ważne - komentarze pod nimi, byłam mile zaskoczona - raj dla maniaka czytania, mnóstwo ciekawych informacji, podanych w tak miły, przyjemny dla oka sposób, a do tego czytelnicy, którzy potrafią w  k u l t u r a l n y i sympatyczny sposób wymieniać się uwagami, przemyśleniami, spostrzeżeniami. I podkreślam tu słowo kulturalny, bo patrząc na różne fora, komentarze pod najrozmaitszymi artykułami i niektóre blogowiska, aż słabo się robi od jadu, agresji, nienawiści, jaką wylewają z siebie komentatorzy.

Skąd się bierze tak ogromna frustracja, tak na marginesie? niech mi ktoś wyjaśni fenomen polskiego internetu (nie wiem, czy w innych krajach jest tak samo, czy to cecha charakterystyczna naszego tylko), pełnego wylewania pomyj przez najrozmaitszych frustratów, bo ja tego moim małym kurzęcym rozumem po prostu nie pojmuję.

Ale wracając do meritum - więc wsiąkłam na dobre w niektóre blogi, z niektórymi jestem w symbiozie tak głębokiej, że czuję się jak na głodzie, jeśli długi czas brak nowych wpisów:) i dlatego byłam ciekawa listy lubianych rzeczy ich autorów. Frajdę mi sprawiło najpierw przypominanie sobie wszystkich miłych rzeczy a potem odnajdywanie na Waszych listach kolejnych, czasami zapomnianych. I pozwoliło spojrzeć na problemy życia codziennego z zupełnie innej perspektywy - życie chyba nie jest takie złe, skoro mamy tyle rzeczy do lubienia, prawda? Więc po wczorajszej zabawie polubiłam i pana dohtorra i kierowców ciężarówek, którzy punkt szósta rano budzą nas waleniem pojemników, rozładowywanych przy pobliskim supermarkecie i nawet tych cymbałów z dołu, których ulubionym zajęciem jest włączanie i wyłączanie alarmu samochodowego o trzeciej nad ranem oraz urządzanie głośnych imprez pod naszym oknami, z wrzaskami, głośnym bekaniem i rzucaniem petardami jako głównymi atrakcjami:-)

A ponieważ mnie zabawa sprawiła tyle radości, sądziłam, że mogę sobie pozwolić na zaproszenie do udziału uczestników naszego blogowego światka, których opinii jestem ciekawa. Jeśli ktoś poczuł się przymuszony, to serdecznie przepraszam, wybaczcie kurze:) to z czystej sympatii, zapewniam:) Kokoko:))))

A to już zdjęcia z naszego niedzielnego spaceru, autorstwa wspólnego, ale muszę przyznać, że do pająka zbliżał się na odległość obiektywu nieustraszony Król Kurnika. Kurka zwiała, bo to urocze zwierzątko miało z osiem centymetrów długości razem z odnóżami, bardzo nieprzyjemnie owłosioną głowę i groźnie wyglądającą czachę jako dekorację odwłoka, nie było więc wiadomo, czy jadowite, czy nie. Brrrr...

Muszę zapytać Wujka Gugla, czy bydlątko jest jadowite i mam umrzeć na zawał, jak znajdę toto w domu, czy też nie i mogę spokojnie utłuc je kapciem. Choć jest takich rozmiarów, że spokojnie mogłoby mi ten kapeć wyrwać z ręki i mnie utłuc po głowie.

Gdyby nie hałas z pobliskiego hajłeja, można by pomyśleć, że to Mazury, no nie? A to tylko niewielki park z jeziorkiem niedaleko Oakton College - kto nie był a mieszka w pobliżu, polecam, bo to urocze miejsce.