wtorek, 31 lipca 2012

Dwunasty grosz



Spać nie mogę. Może Absolut z owocem o pięknej nazwie "dragon fruit" pomoże?

Dzisiaj w Kołchozie nasza najjaśniej nam Nowe Panujące (bo szefa Kołchozu posłano do diabła w ubiegły poniedziałek; będzie mi brakować tego szurniętego Rosjanina z ułańską fantazją, jajami jak berety i absolutnie nonszalanckim podejściem do jakichkolwiek przepisów, norm, praw i regulacji - jego mottem było "J#$%ć przepisy i do przodu" i choć jego nonszalancja napawała przerażeniem, jego podejście do ludzi wołało o pomstę do nieba to teraz, po dwóch tygodniach pod nowym kierownictwem widzę jedno - bez niego cały ten pierdolnik wkrótce pierdolnie.) wysłały okólnik, dotyczący social media, blogasków i wszelkiej aktywności internetowo-publicznej. Okólnik mówi o tym, że godnie mamy reprezentować instytucję, w której pracujemy, treści pornograficzne, obrazoburcze i szkalujące dobre imię Kołchozu są absolutnie zakazane, czyli w skrócie żadnych fotek jak rzygamy na imprezach oraz wywlekania firmowych brudów na fajsbuczku i blogasiach.
Heh.

Nie wiem, czy już pisałam o Takiej Jednej z Syndromem Chronicznego Niedopchnięcia. Koniecznie musi pokazać, że Coś Znaczy. Udowodnić, że Wie Co Robi. Że Jest Ważna, Właśnie Awansowała i To Od Razu Na Dwóch Stanowiskach. Każdej nowo poznanej osobie opowiada, jak to awansowała, jaki ma teraz ogromny zakres obowiązków i w ogóle jak to stała się ważna i niezbędna w instytucji. Szkoda mi jej, bo nie wie, jak przykro na nia patrzyć, kiedy miota się tak od człowieka do człowieka, starając się za wszelką cenę udowodnić, że jest Kimś. Nie jakimś tam trybikiem, ale kimś Arcyważnym. Łokej, stara (jak się mówiło w moich szczenięcych latach), ale co kogo to obchodzi??!!


W każdym razie Ta z Syndromem po otrzymaniu owego okólnika przykłusowała do mojego biurka ze światłym pomysłem, którym miała nadzieję zaplusować u nowego kierownictwa - niech każdy pracownik poda jej linki do swoich stron/blogów/ guglów plas / fejsbuczkow / każdej innej aktywności internetowej, żeby Kołchoz (to znaczy ona) mógł przeczytać, przetłumaczyć (jesli zajdzie potrzeba) i ocenić, czy nasze obrazoburcze komencie na fejsbuczkach i posty na blogaskach kwalifikują nas do wywalenia na mordy z instytucji.
Wesoło, no nie?

Ja tam nie zamierzam przyznawać się nikomu do posiadania blogaska.
Przepraszam za kolokwializm, ale chyba ocipiała.

poniedziałek, 30 lipca 2012

Maszyna z robakami

Widzieliście kiedyś maszynę z robakami? Takimi robakami, które są przynętą na ryby i taką maszynę, która zazwyczaj sprzedaje napoje? Nie? No to włala, prezentujemy:


Na jakiego robaka masz dziś ochotę?:-)
Genialny wynalazek, nie uważacie? :-)
Ja bym temu, co to wynalazł, dała nobla co najmniej.
A skoro przy noblach jesteśmy, to taką naklejkę jakiś czas temu widziałam na zderzaku samochodu:


Z bliska wygląda tak:

Zdjęcie samochodu niestety nie jest moje, bo ja oczywiście nie miałam aparatu pod ręką. Nigdy go nie mam, jak widzę coś fajnego. Zawsze go mam, jak nic interesującego się nie dzieje. Jak wczoraj na przykład. Pojechaliśmy nad jezioro, aparat miałam cały czas na kolanach na wypadek frapujących widoków albo wydarzeń i nic. Absolutnie nic. Poza deszczem, który lunął zaraz po tym, jak rozłożyliśmy się z kocami i pozostałym majdanem. Ale już kiedyś pisałam o tym, że jak my z Królem jedziemy za miasto, pogoda zawsze ale to zawsze się psuje. Kiedyś nawet uniemożliwiła nam pobrania nauk przedmałżeńskich. Mieliśmy co środę jeździć do miasta, żeby te nauki pobierać i co środę, w najbardziej słoneczny czerwiec od stuleci, lało jak z cebra a raz było potężne gradobicie. I to nie był taki zwykły deszcz. To było oberwanie chmury tak potężne, że nie było widać nic na metr. Darowaliśmy sobie w końcu te nauki, po co prowokować los - może następnym razem Matka Natura sprowadziłaby na miasto tornado, żeby uniemożliwić nam dojazd do kościoła?

A co do pana z naklejki, to też go nie lubię. Za tę cholerną reformę systemu ubezpieczeń. Moim prywatnym zdaniem jak wszyscy politycy, wysługuje się pazernym koncernom. Żal mi Amerykanów - są niewolnikami swoich banków, zakładnikami rozmaitych szpitali, klinik i gabinetów lekarskich. Amerykańska wolność i demokracja to smutna ułuda.

Kiedyś, jeszcze w szkole średniej (tutejszej szkole średniej), nauczyciel zapytał klasę Króla, czy wie, co to takiego mity i jakie kto zna. Klasa opowiada o mitach greckich, rzymskich etc, więc nauczyciel pyta, czy ktoś zna jakieś amerykańskie mity.
Na to Króla bez zastanowienia palnął:
- Wolność i sprawiedliwość dla wszystkich?*

* ... czyli fragment ślubowania wierności fladze, który wygłasza się codziennie rano w szkołach, rozpoczynając lekcje (Dla mnie to nic innego, całe to śubowanie wierności, jak jeszcze jeden sposób na indokrynację. Pranie mózgów od przedszkola. Ale hej, dzięki temu mają naprawdę gorących patriotów, którzy są gotowi umierać za "kraj" (czyli w imię interesu koncernów) bez wahania.). Brzmi ona tak:


I pledge allegiance to the flag of the United States of America, and to the republic for which it stands, one nation under God, indivisible, with liberty and justice for all.
Ślubuję wierność fladze USA i Republice, którą ona reprezentuje: jeden naród przed Bogiem, niepodzielny, z wolnością i sprawiedliwością dla wszystkich. 

Wolność i sprawiedliwość dla wszystkich?
Taaa.

Szczególnie to ostatnie brzmi kuriozalnie w świetle wszystkich tych uchylanych ostatnio, niesprawiedliwych wyroków wieloletniego więzenia. 
Jak powiedziała mi ostatnio znajoma Amerykanka: tutaj sprawiedliwość jest po stronie tego, którego stać na lepszego adwokata. 

niedziela, 29 lipca 2012

Najdziwniejsze miasta świata

Byłam też w tamten kempingowy weekend w najdziwniejszym mieście. W tym mieście ludzie wożą psy na motorach. 


Niestety, nie udało nam się złapać pana, który na motorze wiózł dużego psa w niebieskich goglach. Pan miał niebieskie gogle. Pies miał niebieskie gogle. Obaj jechali przez miasto na motorze - pies, z rozwianymi uszami, siedział wyprostowany jak struna przed swoim właścicielem, rozglądając się na boki.

Wiem, że to wydaje się nieprawdopodobne, ale to najprawdziwsza prawda.

Ponieważ miasto znajduje się niedaleko jednego z moch ulubionych parków stanowych, kiedyś jeszcze się tam wybiorę czatować z aparatem na dwóch panów na motorze w goglach, licząc psa (nie wiem dlaczego wydaje mi się, że pies był pci męskiej?).

Miasto było dziwne z jeszcze trzech powodów.
Powód pierwszy - największa ilość świątyń na metr kwadratowy: były tam kościoły wszystkich odmian i odłamów chrześcijańskich, kaplica masonów, meczet i synagoga. Wszystko to w mieście, w którym główną ulicę przemierza się wolnym krokiem od jednego do drugiego końca w dziesięć minut. I to z przystankiem na ogłądanie wystaw.
No dobra, w piętnaście z wystawami.

Powód drugi to nasze kłopoty z wyjazdem. Wyjazd prowadził przez most. Przystąpiliśmy więc do pierwszej próby wyjazdu - z głównej ulicy skręciliśmy w lewo, bo z naszych wyliczeń wyszło, że potem już tylko skręcamy w prawo na most i jesteśmy na wylocie.
Nic z tego, zakaz skrętu w prawo (na most).
Zawróciliśmy więc i skręciliśmy z głównej ulicy w lewo w następną przecznicę.
Nic z tego. Zakaz skrętu w prawo (na most).
Zrobiliśmy więc trzecie podejście. Tym razem skręciliśmy w lewo w przecznicę najbliższą do mostu. Logiczne więc wydawało się, że z niej powinien być dozwolony skręt w prawo (na most).
Nie było.
Most na tym odcinku był jednokierunkowy i należało wjechać inną nitką.
Zawróciliśmy.
Przy czwartej rundce mieszkańcy pozdrawiali nas już jak swoich.

Powód trzeci - bohomazy na ścianach.
Nie wiem, o co chodzi z tym malowaniem scen rodzajowych na ścianach. W niektórych miasteczkach (na przykład w Dziwnym Miasteczku z Psami na Motorach) jest ich niezwykle dużo. Na ten przykład takie:

Malowidła są i na górze nad oknami i z boku po prawej stronie (widać kawałek)
  



Ostatnie zdjęcie pochodzi z innego miasteczka, ale jak widać jego mieszkańcy również lubią bohomazy. Na swoim wymalowali siebie samych - na dole pod malowidłem znajduje się tablica, na której opisane jest z imienia, nazwiska i zawodu, kto jest w którym miejscu namalowany.
Hm.
Ciekawe.

sobota, 28 lipca 2012

Najdziwniejsze rozmowy świata


Jedną z nich podsłuchałam w któryś weekend na kempingu przy okazji brania prysznica. Ponieważ damskie i męskie łazienki dzieliła niepełna ściana, można było swobodnie prowadzić konwersację z dokonującym równocześnie ablucji współmałżonkiem. I właśnie takiego dzielenia się myślami  byłam mimowolnym świadkiem.


Do łazienek weszła para - pani z dwojgiem dzieci do damskiej, pan (o wdzięcznym imieniu Tom i bardzo silnym akcencie amerykańskiej prowincji) do męskiej. 
Jeszcze przed wejściem prowadzili bardzo ożywioną konwersację, której nie przerwali na czas brania prysznica, pozwalając wszystkim wysłuchać ich domowych niesnasek. 


Konwersacja polegała na ciągłym kłóceniu się o to, kto jest odpowiedzialny za to, że jest za gorąco, że dzieci płaczą i jeszcze o to, że pan nie lubi rodziny swojej żony. Właściwie cała rozmowa polegała na obrzucaniu się nawzajem ciekawą kombinacją obleg, nie bacząc na obecność dzieci, z których jedno na pewno było na tyle duże, żeby zrozumieć, o czym rozmawiają rodzice oraz jakiego używają słownictwa. Stałam w swojej kabinie i próbując za wszelką cenę się nie roześmiać, bezczelnie ich podsłuchując. Cała rozmowa była kuriozalna, okraszona takimi epitetami, jak "jesteś brzydka jak żaba" i "nawet pies mojego ojca jest mądrzejszy od ciebie". 
W którymś momencie Tom nagle powiedział (odnosząc się najwyraźniej do znanego im obojgu miejsca):
- Mój brat Billy Bob mówi, że tam mieszkają bardzo mądrzy ludzie. Oni tam mają mydło w kostkach.

???
Ki diabeł...?



Jeśli nie wiecie, jak brzmi typowy (ekhem) akcent amerykańskiej prowincji, zapraszam na krótki seans. Fragment pochodzi z filmowego klasyka "Deliverance" z 1972 roku.