niedziela, 25 listopada 2012

Wyróżnienia



Byliśmy w niedzielę na Bondzie. Tak, wiem, jesteśmy mocno opóźnieni, ale widziałam te dzikie tłumy w kinach zaraz po premierze i chcieliśmy odczekać, aż szaleństwo przeminie. Poszliśmy więc w niedzielę w samo południe i bingo - sala na wpół pusta, dokładnie tak jak lubimy:-)

Byłam ostatnio na kilku filmach w ramach polskiego festiwalu filmowego i z przykrością muszę stwierdzić dużą różnicę w zachowaniu polskiej i amerykańskiej publiczności. Na seansach lokalnych nie dzwonią telefony. Nikt nie przeszkadza innym, odpalając w trakcie seansu swój telefon i smsując (ach te nowe smartfony z wyświetlaczami wielkimi  jak w komputerach). Oczywiście, bywa głośno, szczególnie jeśli przychodzą dzieciaki, ale że nie chodzimy na żadne popularne kinówki, to ryzyko spotkania rozpasanej młodzieży jest właściwie znikome. 

Niestety, nie można tego powiedzieć o seansach polskich filmów. Na jednym z nich jakiś gostek dwa rzędy przed nami przez cały seans smsował. Od zgaszenia do zapalenia świateł nie odłożył telefonu, oślepiając mnie jasnym blaskiem ogromnego wyświetlacza. Siedział tak, że nie miałam innego sposobu na uniknięcie oślepienia, jak przytulanie się do sąsiadki, którą była zupełnie obca kobieta. Kobieta owa od połowy filmu aż do samego końca też odpalała swój telefon i co chwila sprawdzała pocztę głosową. Świeciło i słychać było komunikaty z telefonu. Z przodu jakieś wyjątkowo głośne towarzystwo zabawiało nie tylko siebie ale i całą resztę publiczności.
Nosz kurna.

Człowieku! Jeśli musisz odpalić telefon w kinie, to zatroszcz się o to, żeby nikogo nie oślepiał. A żeby sprawdzić pocztę, wyjdź z sali. Jeśli film cię nie interesuje, też wyjdź z sali.  Po co przychodzić do kina, jeśli nie jesteś zainteresowany filmem? 
Król od zawsze powtarzał, że nie chodzi na polskie filmy, bo tam są - o zgrozo - Polacy!!! ale nie wiedziałam, o co mu chodzi a po drugie pomyślałam, że festiwal filmowy to kino trochę ambitniejsze niż komedie z Szycem, więc może i publika będzie bardziej kurturna.
A gdzie tam. 

A Skyfall bardzo mi się podobało, w przeciwieństwie do kilku ostatnich części. Świetne ujęcia z Szanghaju a walka w wieżowcu - majstersztyk. Czarne sylwetki walczące na tle rozblasków z billboardu naprzeciwko przypominała mi stare kryminały. I już nawet złego słowa nie powiem o Danielu Craigu, którego kiedyś nie lubiłam. Nie powiem, bo muszę przyznać, że jest o niebo lepszy od cacanego budyniu z soczkiem Brosnana. Ale od niego to już nawet Szyc jako Bond byłby lepszy:-)


A teraz z zupełnie innej beczki. 
Dostałam ostatnio dwa miłe wyróżnienia - od Calimery, którą serdecznie przepraszam, że tak długo zajęło mi odpowiedzenie na pytania i od Urszuli z bloga W drodze. Lubię wszelkie zabawy, więc chętnie się przyłączam i do tych:-)

Zaczynamy zabawę od pytań Calimery.

1. Zima czy lato?   LATO

2. Wyjazd w góry czy nad morze?  GÓRY

3. Matematyka czy polski?  POLSKI

4. Wymarzony dom w mieście czy na wsi?  NA WSI

5. Ulubiony kolor?  NIEBIESKI

6. Kot czy pies?  PIES

7. Kierunek wymarzonych wakacji?  KAMBODŻA, WIETNAM, LAOS

8. Laptop czy tablet?  LAPTOP

9. Srebro czy złoto?  SREBRO

10. Co w pisaniu bloga sprawia Ci największą radość?  KONTAKT Z NOWYMI LUDŹMI, KTÓRYCH BEZ BLOGA NIGDY BYM NIE POZNAŁA

11. Znak zodiaku?  STRZELEC


Pytania Urszuli:


1. Czy potrafiłabyś/potrafiłbyś rozstać się ze swoim blogiem?   PEWNIE TAK
2. Podróż - spełnienie marzeń (miejsce)?  WYSPY POLINEZJI
3. Książka, którą chciałabym/chciałbym przeczytać?   WSZYSTKIE KSIĄŻKI NORMANA DAVISA
4. Sposób na chandrę?   BIAŁE WINO
5. Bezludna wyspa czy Nowy York?   WYSPA, ZDECYDOWANIE
6. Film, który zrobił na Tobie największe wrażenie?   PLAC ZBAWICIELA
7. Czego nie umiesz, a chciałabyś/ chciałbyś się nauczyć?   GRAĆ NA SAKSOFONIE
8. Niezrealizowane marzenie?  NAJWIĘKSZE MARZENIE JUŻ ZREALIZOWAŁAM, BYŁAM NA NOWEJ ZELANDII. NA SPEŁNIENIE DRUGIEGO WŁAŚNIE CZEKAM:-)
9. Trzy życzenia do złotej rybki?
    - ŻEBY ZAWSZE BUDZIĆ SIĘ OBOK KRÓLA
    - WŁASNY PENSJONAT NA NOWEJ ZELANDII (NAJCHĘTNIEJ GDZIEŚ W   
      CIEPŁYCH OKOLICACH AUCKLAND, BO NIE POTRAFIĘ FUNKCJONOWAĆ 
      BEZ SŁOŃCA) 
    - WYSTARCZAJĄCO DUŻO GOŚCI W PENSJONACIE, ŻEBY STAĆ NAS BYŁO 
      NA WYPRAWY TAM, GDZIE NAM SIĘ ZAMARZY
10. Jaka osoba, bohater literacki, filmowy imponuje Ci najbardziej? AYAAN HIRSI ALI, CZYLI HISTORIA O ODWADZE W GŁOSZENIU SWOICH PRZEKONAŃ
11. Jedna z Twoich słabości?  LODY

Nie będę typowała żadnych autorów blogów i prosiła o odpowiedzi na kolejne pytania, bo musiałabym wypisać całą długaśną listę z moich bocznych zakładek - i to z blogów o tematyce ogólnej, jak i kulinarnych inspiracji. Dlatego czujcie się wszyscy wyróżnieni i każdy, kto chce, niech odpowie na pytania zadane przez Ulę i Calimerę. Bawcie się dobrze!:-)

Art Museum, Milwaukee

Wczoraj mła zażyczła sobie w ramach urodzinowego prezentu wyjazd do Muzeum Sztuki do Milwaukee. Milłkoki są zaledwie 150 km od nas, czyli jakieś półtorej godziny jazdy. Niedaleko. Kocham amerykańskie autostrady.
Muzeum nie jest duże, kolekcja jest na pewno mniej imponująca jak w moich ukochanym Art Institute w Chicago, ale sam budynek, zaprojektowany przez hiszpańskiego architekta Santiago Calatrava, jest przepiękny i chociażby dla niego warto tu przyjechać. 




"Skrzydła" ponad muzeum mają wbudowany sensor, nieustannie sprawdzający kierunek i prędkość wiatru. Jeśli tylko przekroczy ona 23 mph na dłużej, niż 3 sekundy, skrzydła zamykają się. Operacja zamknięcia skrzydeł trwa zaledwie 3,5 minuty.
Nie mamy, niestety, zdjęć budynku z boku, bo było przeraźliwie zimno i wiało od jeziora i na spacer poza ciepłe wnętrze muzeum żadna siła by nas wyciągnęła, ale włala, tutaj znajdują się piękne ujęcia całej konstrukcji.

Główny hall muzeum wygląda jak katedra.

Sufit nad głównym holem

Fragment sufitu

Fragment holu głównego, z pięknym panoramicznym widokiem na deptak i jezioro Michigan. 

 Muzeum oferuje również możliwość organizacji w swoich budynkach najróżniejszych prywatnych imprez. Kiedy wczoraj wychodziliśmy, właśnie szykowano wesele. Chyba nie ma piękniejszego miejsca na powiedzenie sobie "tak", niż tak piękne wnętrze z takim wspaniałym widokiem w tle. Aż pożałowałam, że jesteśmy z Królem po ślubie:-)

Wejście do jednego z korytarzy, widok z holu głównego.

Korytarz - w środku.


Korytarz - widok w środku.

Przyznam się, że kolekcja, zgromadzona w tym muzeum, nie zrobiła na mnie takiego wrażenia, jak sama architektura:-) A kolekcja to przede wszystkim obrazy (wczoraj na gościnnych występach był jeden Rembrandt, trochę obrazów Van Dyck i Gainsborough), trochę sztuki użytkowej oraz niewielkie zbiory sztuki ludowej z Haiti, Azji i Afryki.

Jak zwykle w takich miejscach sztuka współczesna wprawiła mnie w osłupienie. Było kilka obrazów, które kazały mi się zastanowić nad tym, czy współcześni artyści mają jakikolwiek talent do malowania, czy tylko każde dziwactwo potrafią ubrać w odpowiednią ideologię, którą kupuje zmanierowany tłum. Przepraszam znawców i miłośników sztuki współczesnej, ale zawsze mam takie wrażenie i nic na to nie mogę poradzić.
Jedno takie "dzieło" wprawiło mnie w prawdziwe zdumienie nad motywami, które kierowały władzami muzeum przy wyborze go na wystawę - na ścianie wisiały obok siebie trzy duże płótna, stanowiące jedno dzieło - jedno było niebieskie, drugie żółte, trzecie czerwone. W całości pomalowane jednolitym kolorem. Notatka obok informowała, że autor zmierzał do minimalizmu w swojej pracy oraz do usunięcia z niej wszelkich cech indywidualnych jego, jako malarza.
No cóż, na pewno udało mu się osiągnąć cel. Myślę również, że gdybyśmy z Najlepszą z Kuzynek, która się z nami wybrała, i z Królem we trójkę siedli i machnęli takie obrazy i powiesili je obok, nikt by się nawet nie zorientował, że my żadne artysty:-)
No wiem, co ja się tam znam:-)

Eksponatów specjalnie nie fotografowaliśmy, bo było to głównie malarstwo. Ale kilka załapało się na focie:






Zdjęć z miasta niestety nie mam ale a) kiedy wyszliśmy, robiło się już ciemno  b) było przeraźliwie zimno. Zrobiliśmy sobie tylko rundkę samochodem po śródmieściu i bardzo nam się spodobało. Przypomina trochę stolicę Nowej Zelandii, Wellington. Jest niezbyt duże, bez tego wielkomiejskiego rozmachu Chicago (nie wspominając już o Nowym Jorku) i ma piękną architekturę. Zrobiło na mnie wrażenie wręcz przytulnego:-) Wybierzemy się tam na pewno na spacer na wiosnę, jak tylko zrobi się ciepło.

wtorek, 20 listopada 2012

Pewna mężczyzna z Arizony nie potraktował we właściwy sposób żony

Niedawne wybory prezydenckie wzbudzały wiele emocji. U nas w Kołchozie do tej pory zwolennicy Mitta Romneya ubolewają nad tym, że gdyby nie archaiczny system wyborczy, ich kandydat na pewno by wygrał, bo większa ilość jego zwolenników poszłaby do urn wiedząc, że mają faktyczny wpływ na głosowanie (na przykład w Illinois właśnie, gdzie z góry było wiadomo, że głosy elektorskie na pewno pójdą do Obamy). Tak czy inaczej, emocje ciągle nie opadają i w naszym małym pierdolniku cały czas wrze.
Ale nie tylko w Kołchozie wybory wzbudzają tak gorące uczucia.

Jak donoszą media, w ubiegłą sobotę pewna ciężarna żona z Arizony, gorąca przeciwniczka prezydenta Obamy, rozgoryczona jego powtórnym zwycięstwem, dowiedziała się, że jej małżonek ośmielił się był nie brać udziału w głosowaniu. Tak rozwścieczyło ją to, że jej własny mąż dopuścił się zdrady i poniekąd ponownego wyboru znienawidzonego kandydata, że wsiadła w swoje SUV i zaczęła gonić go po parkingu supermarketu, na którym akurat się znajdowali. Biedny facet próbował się schować (uwaga uwaga!) za słupem latarni, ale kobieta go dopadła i przyszpiliła do asfaltu. Mężczyzna w stanie krytycznym trafił do szpitala. Kobieta powiedziała, że chciała go tylko postraszyć:-)

A poza tym słyszeliście o tym, że 20 stanów (tych, w których przewagę miał Mitt Romney) ogłosiło, że chce secesji a Donald Trump wzywał do marszu na Waszyngton i obalenia nowo wybranego prezydenta?:-)

Proszę, jakie emocje wzbudzają w Hameryce wybory. A wy przejęliście się tak bardzo wyborem na przykład pana Komorowskiego? Bo mnie, szczerze mówiąc, niewiele to obeszło. I tak każdy polityk dba o siebie i tych, w imieniu których lobbuje, mając w głębokim poważaniu swoich wyborców. Ja tam nie wiem, jak żyć, Panie Prezydencie (i Premierze).

P.S. A może biedna kobieta uległa magicznemu działaniu hormonów ciążowych? Ha, dają pałera, co?:-)))

A tu już prezentujemy wrześniowe Mirror Lake, stan Wisconsin. Mam niezły poślizg we wrzucaniu zdjęć, nie ma co:-)








sobota, 17 listopada 2012

Struś pędziwiatr

I znowu mnie tu długo nie było.
Zdarzają mi się okresy przedłużonego milczenia z różnych powodów - ostatnio przez pracę. Z naszego dwuosobowego działu odeszła jedna osoba, tak więc zostałam sama. Z jednej strony ucieszyło mnie to - moja koleżanka zza biurka miała brzydki zwyczaj przypisywania sobie całej mojej pracy a do tego donoszenia na wszystkich nowej szefowej (bo dawnego dyrcia Kolchozu wywalili na zbity pysk w lipcu bodajże), tlumacząc to tym, że "ona, jak wszyscy, walczy o przetrwanie".

Hm.

Ja tam wolę walczyć o przetrwanie bardziej się starając, a nie idąc po trupach, ale w sumie co kto lubi. Jedni lubią dziewczyny, inni kozy, jedni utrzymują robotę liżąc tyłki, inni robiąc swoje. Świat byłby nudny, gdybyśmy byli identyczni, no nie?

W każdym razie panna od trupów wróciła na swoje dawne stanowisko, z którego pierwotnie została awansowana na moją szefową a ja zostałam sobie sama sternikiem, żeglarzem, okrętem. I zapierdzielam jak z motorkiem wiadomo gdzie w związku z czym do domu wracam zmordowana jak koń po westernie i ostatnią rzeczą, jaką mi się chce, jest znowu wgapianie się w monitor. Za to namiętnie oglądam "ER":-) Pamiętacie jeszcze tego tasiemca? Jeśli nie a jesteście fanami Boskiego George (Cloneeya), koniecznie zdobądźcie pierwszych pięć sezonów. Miał uroczą fryzurę a la "fale Dunaju" w początkach swje kariery:-))

Z radością odkryłam, że akcja dzieje się w Chicago, w szpitalu zaraz obok tego, do którego co tydzień jeżdżę na badania i pokazują ujęcia z miejsc, które dobrze znam. Król, który dał się wciągnąć razem ze mną, wyczytał wczoraj, że pierwsze odcinki puszczane były na żywo a w pogotowiu stała armia statystów, na wypadek gdyby aktorzy coś pomylili i trzeba było interweniować z niespodziewaną akcją. W którymś z odcinków Boski George ogląda mecz, który w czasie emisji tego odcinka leciał w tv a na wypadek problemów z zapamiętaniem tekstu zawsze nosił ze sobą ściągi (w filmie widać, kiedy z nich korzysta - to te chwile pełne zadumy, kiedy pochyla głowę:-).
Poza tym gra tam kupa innych aktorów, których znamy z późniejszych ról (jwiadomość dla tych, którzy oglądają Good Wife - wiecie, że Alicia Florrick całowała się z Boskim George'em???) i frajdę nam sprawia oglądanie, jak sobie radzili w początach kariery.

Poza tym wciągnęła mnie też książka "Infidel" o dziewczynie z Somalii, która, uciekając przed zaaranżowanym małżeństwem i życiem w kulturze dominacji mężczyzny, prosi o azylw Holandii i kończy... w holenderskim parlamencie. Dziewczyna nazywa się Ayaan Hirshi Ali i jest moją osobistą bohaterką. Ostatnio spóźniliśmy się do Kołchozu bo nie mogłam się od książki oderwać:-)


No i tak to u nas wygląda, kiedy nas tu nie ma - życie pędzi jak szalone między Kołchozem, domem i ER:-))

P.S. Zapomniałam dodać, że po obejrzeniu wszystkich sezonów M.A.S.H, House'a i po pięciu sezonach ER umiemy już z Królem intubować, robić tracheotomię (tnie się najpierw pionowo a potem poziomo), płukać żołądek, laparoskopię zwiadowczą robimy z zamkniętymi oczami a Król jest mistrzem lewatywy:-))))
Jednego, czego się z ER na pewno nie nauczcie jednak, to geografia Chicago, bo ujęcia mogą mylić:-)