Amok

Supermarkety mnie ogłupiają. Też tak macie? Ta muzyczka, przy której chce się płakać albo przynajmniej tańczyć coś bardzo przytulanego, to dziwne światło, od którego bolą oczy a mięso i warzywa wyglądają na tak świeże, jakby przed sekundką ktoś je zdjął z taśmy produkcyjnej, ten zapach świeżo upieczonego pieczywa, który nęci od progu. No i oczywiście wszystkie te kolorowe pudełeczka i torebeczki, z których każde krzyczy na swój sposób "Mnie weź! mnie! mnie!".

Wchodzę i sama nie wiem, kiedy wyłącza mi się świadomość. Po pewnym czasie, pewnie w chwil ciszy pomiędzy kolejnymi piosenkami, budzę się z letargu gdzieś między półkami, nie pamiętając, co robiłam w trakcie ostatniego kwadransa, z wózkiem wypchanym wszystkimi towarami, które widziałam na reklamach w ubiegłym tygodniu. Gdyby nie przerwa w piosenkach, hipnoza pewnie trwałaby dalej a ja ocknęłabym się dopiero na parkingu po wyjściu ze sklepu, z pełnym wózkiem tego szajsu. A w dodatku zawsze włóczy się za mną jakiś ochroniarz, popatrując, co też ta baba z błędnym spojrzeniem będzie chciała świsnąć. Pewnie przyzwyczajony jest do statecznych gospodyń domowych, które zniewolone tą popapraną atmosferą, wkładają tampony do torebki, zamiast do koszyka. Wcale im się zresztą nie dziwię, sama nie wiem, co robię w chwilach, kiedy wyłącza mi się świadomość. Dziwne uczucie.

Dzisiaj też tak miałam. Weszłam, zapadłam w letarg i obudziłam się dopiero kiedy potrącił mnie jakiś facet. Stałam przed ladą chłodniczą z rybami i wpatrywałam się w filety z pstrąga. I chyba robiłam to dość długo, bo chłopak za ladą wyglądał na lekko zdenerwowanego. Kiedy zajrzałam do koszyka, między wszystkimi potrzebnymi mi produktami znalazłam maść na odparzenia, spray na robaki i kilka kolorowych pocztówek zapraszających na uroczystość z okazji dziesiątej, dwudziestej i dwudziestej piątej rocznicy ślubu. Jak widać w tym amoku zachowałam resztki rozsądku i zrobiłam zakupy na zapas. Chyba nie muszę mówić, że nie potrzebowałam żadnej z tych rzeczy? I że za plecami stał wielki Murzyn i choć bardzo udawał, że nie jest tym, kim jest, to jednak na kilometr czuć było, że to sklepowy tajniak? Nie, proszę pana, nic nie rąbnęłam. Przynajmniej tak mi się wydaje...

Zostawiłam koszyk z zakupami i uciekłam, z obawy że jak skończą nadawać reklamy przez sklepowy radiowęzeł i włączą tę durną muzyczkę, znowu utknę. Wybacz kochanie, dziś obejdziemy się bez obiadu.