Singlem być

Drugą pozytywną rzeczą, jaka wynikła z mojego weekendowego leżakowania, był sobotni sabat czarownic z kumpelami:-) Oczywiście netowy, bo każda z nas w innym kraju ale i tak trochę pogadałyśmy. Było i śmiszno i straszno i czasami niewesoło, bo jedna z nas opowiadała o swoich  nieudanym związku, prowadzącym donikąd. Od dwóch lat donikąd, czyli właściwie od początku. No chyba, że celem są fajne imprezy i dobry seks. 

Nasza znajoma zakochana, szaleje za nimi, a on też szaleje, tylko tyle, że przy każdej okazji powtarza, że nie chce się wiązać. Bo żona, dzieci i wszystko, co się za tym idzie, to nie dla niego. On nie chce obowiązków, tylko dobrej, niezobowiązującej zabawy. Tylko że jeśli zbliżający się do czterdziestki facet przynosi kwiatki, stara się, zabiega, troszczy, to daje kobiecie jednoznaczny sygnał - zależy mi. A jak zależy, to robi się krok dalej. A nie powtarza jak mantrę - nie chcę się wiązać, nie chcę się wiązać, nie chcę się wiązać.

Każdy znajoma opowiedziała nam swoją historię, zakrzyknęłyśmy wszystkie chórem - to rzuć go w diabły, po co ci taki mężczyzna, z którym zupełnie się rozmijasz w swoich pragnieniach i oczekiwaniach. Bach i po kłopocie.

Niby proste, prawda? Ale ile kobiet tego nie robi i tkwi w nie do końca udanych związkach, licząc na to, że on zmieni zdanie. Po co czekać, zapytacie, skoro na tej pięknej planecie kręci się tylu fajnych facetów? Ale uczucia to jedno a obawa przed samotnością i opinią publiczną to drugie. Nie każdy jest tak silny, żeby oprzeć się presji społeczeństwa i powiedzieć sobie - będę szczęśliwym singlem a nie nieszczęśliwą połówką w wymuszonym związku. Oficjalnie (znaczy w mediach i kolorowych gazetkach) promuje się singli. Single są na topie. Single są fajne. Bycia singlem jest ok. Jest cool. Ale to tylko tak ładnie wygląda w cukierkowatych wywiadach a nie w życiu. Bo w życiu mama popłakuje po kątach, że córka zostanie starą panną a babcia robi aluzje do wieku. Ciotki na spotkaniach rodzinnych pytają przy stole bez skrępowania, kiedy wyjdziesz w końcu za mąż, bo latka lecą, zegar tyka i kiedy ty właściwie chcesz rodzić dzieci, przecież to już ostatni dzwonek, wiecznie młoda nie będziesz i jeszcze trochę, a będzie za późno. A sąsiadka chwali się wnuczętami, patrząc triumfalnie, że ona ma kogo bujać w wózeczku, a ty takiej atrakcji swojej mamie do tej pory nie zafundowałaś. Dziwna jakaś jesteś. Może coś z tobą nie tak? 

Jak to jest, że bycie kawalerem nic facetom nie ujmuje? Nikt się nie zastanawia, co jest z nimi nie tak, że nigdy się z nikim nie związali. Nikt nie mówi, że są wybrakowani. Ot, żyją sami i tyle. Co w tym dziwnego? Ale zupełnie inaczej patrzy się na samotne kobiety. Nie wystarczy, że kobieta jest zadbana, mądra, energiczna,  świetnie wykształcona, ma dobrą pracę, realizuje się w życiu i jeszcze ratuje pustułki. Jeśli nie ma faceta, jest nikim. Jeśli do pewnego wieku nie wyjdziemy za mąż albo przynajmniej nie mamy stałego narzeczonego, społeczeństwo postrzega nas jako wybrakowane. Coś jest z  taką kobietą nie tak. Pewnie dłubie w nosie. Albo przypala rosół. Albo ma wredny charakter. Chrapie???!!! Coś musi być nie tak, skoro żaden facet jej nie chce. 

A nikt nie powie - pewnie nie spotkała wartego jej faceta. Nikomu do głowy nie przyjdzie, że nie chciała wiązać się z mężczyzną, z którym nie byłaby do końca szczęśliwa, żeby tylko spełnić oczekiwania rodziny. Że ona po prostu woli pełnowartościowy związek z kimś, kto podziela jej zainteresowania i pasje. Kto lubi te same książki i ma to samo poczucie humoru, do tego jest o czym z nim pogadać, lubi hodować muszki owocówki, czy co tam komu w związku jest do pełni szczęścia potrzebne. Nikt nie pomyśli, że byle jakie bycie razem jest gorsze od samotności szczęśliwego singla.