Życie kobiety ciężkie jest

Też tak macie, że ile razy nie pójdziecie do fryzjera, jesteście niezadowolone? Mnie się tak zdarza przez całe życie. Jako posiadaczka włosów krótkich (a swego czasu baaardzo krótkich), aby utrzymać pożądany kształt fryzury, muszę strzyc włosy raz na sześć tygodni. I za każdym razem jestem niezadowolona. 

Siedząc na fotelu w salonie i patrząc, co fryzjerka wyczynia z moimi włosami, ogarnia mnie nagłe przerażenie.  Raaaany to aż tyle obcina? Ojoj, tutaj też...? A tu co mi sterczy? A ten kolor to jakiś taki... koloru mysich pipek czy mi się wydaje? I o co chodzi z tym przedziałkiem z drugiej strony???

Siedzę przerażona i modlę się w duchu, żeby już skończyła. Ale to już, zanim dostanę zawału, zatoru albo zgagi. Pomocy!!!

Ciut lepiej jest, jak na koniec pięknie włosy ułoży, spryska tonem lakieru i przeciągnie żelem - wtedy jeszcze jakoś się trzymam. Ale kiedy dojadę do domu, obejrzę się w pełnym świetle we wszystkich lustrach, zawsze dochodzę do wniosku, że wyglądam szkaradnie. A kiedy następnego dnia rano dochodzi do mycia i samodzielnego układania włosów, to już absolutna, zupełna tragedia. Wszystko jest nie tak - tu za długo, tam za krótko, nie tak leżą, źle się układają... porażka totalna, płacz i zgrzytanie zębów. Chodzę wściekła i warczę na domowników a nie daj Boże któryś coś mruknie na temat fryzury... Nieważne, czy pochwali, czy skrytykuje, lepiej, żeby się nie odzywał, bo co powie - i tak będzie źle. Wiecie jak to jest - jak pochwali, to znaczy że a) nie przyjrzał się dobrze (nie przyjrzał, znaczy że nie kocha, no nie? buuuu już mnie nie kocha, nawet na mnie nie patrzy buuu)  b) chce mnie tylko pocieszyć ergo nie mówi prawdy ergo w jakiej jeszcze kwestii rozmija się z prawdą???!!!  Jak skrytykuje, wcale nie jest lepiej, bo ja sama wiem, że wyglądam szkaradnie, dlaczego więc mnie dobija (chyba mnie już nie kocha buuuu).

Więc domownicy mnie oraz temat nowej fryzury omijają szerokim łukiem, nieśmiało tylko usiłując spacyfikować warczącego potwora lodami i białym winem. Działa, nie działa, zawsze można spróbować, bo ile można jeść obiad z mrożonek (cóż, kucharka spędza całe dnie przed lustrem, oglądając fatalną fryzurę i robiąc przy okazji w myślach całą listę pozostałych mankamentów urody) i zapewne plują sobie w brodę, że nie usunęli wszystkich luster z domu, zanim nie poszłam do fryzjera. 

Potem przez kolejny tydzień nie mogę patrzeć na siebie w lustrze, w następnym zerkam tylko jak muszę, potem w trzecim się przyzwyczajam, w czwartym nawet się sobie podobam. W piątym uważam już, że wyglądam świetnie i to było najlepsze strzyżenie mojego życia a w szóstym... no cóż, w szóstym znowu muszę wybrać się do fryzjera i cała zabawa zaczyna się od nowa.

I dlatego mam pytanie do wszystkich fryzjerek świata - dlaczego nigdy nie strzyżecie identycznie, jak ostatnim razem i od nowa muszę przechodzić przez tę mękę???

P.S. Zdjęcia znalezione w sieci, kompozycja własna:-)