Szybki numerek

Nowy Jork - przed wypchanym dinozaurem, stojącym w ekskluzywnym sklepie, nagle pojawia się 300 osób, które zaczynają wydawać okrzyki przerażenia. Auckland - zebrany tłum muczy jak krowy w jednym z Burger Kingów. Londyn - w sklepie meblowym wszyscy klienci wyjmują telefony komórkowe i zaczynają głośno zachwalać przez nie wystawiony w sklepie towar. Melbourne - przed stacją kolejową ponad 100 osób w żółtych rękawiczkach przez minutę pokazuje niebo.

O co chodzi? To nic innego, jak flash mob - rodzaj happeningu, zapoczątkowany przez Billa Wasika, redaktora Harper’s Magazine w 2003 roku, który zaprosił przypadkowych internautów do wspólnej zabawy. Poprosił ich, aby w określonym dniu, o określonej godzinie, pojawili się w manhattańskim oddziale sieciowego sklepu Macy’s i poprosili sprzedawców o „dywanik miłości” dla ich komuny. Jakaż była konsternacja sprzedawców i ochrony, kiedy ponad sto osób nagle zaczęło prosić o dywaniki a potem równie nagle znikło.  

Idea flash mob to zaproszenie jak największej ilości przypadkowych osób do zrobienia czegoś wyjątkowego, niezwykłego a potem spokojne rozejście się. Kluczową rolę odgrywa element zaskoczenia wśród osób, które nie są wtajemniczone w zabawę, dlatego happeningi odbywają się w miejscach publicznych - na dworcach kolejowych bądź metra, w centrach handlowych, na ruchliwych placach i ulicach.

Zachęcony sukcesem, Bill zorganizował kolejną akcję. Tym razem w hotelu Hayatt, gdzie ponad 200 osób, zgromadzonych w lobby i na półpiętrze klaskało razem przez 15 sekund a potem nagle się rozeszło. Wieść o flash mob zaczęła krążyć po Internecie, internauci zaczęli organizować kolejne akcje, tworzyć strony internetowe i zapraszać coraz więcej i więcej osób do wspólnej zabawy. Kolejny happening to już SoHo, gdzie w jednym z butików z butami uczestnicy mieli udawać, że znajdują się w autobusie. A potem moda na flash mob rozeszła się na cały świat.

O co chodziło Billowi Wasikowi, kiedy zapraszał pierwszych internautów do zabawy? Sam Bill powiedział, że miał to być eksperyment socjalny, mający na celu wyśmianie ludzi, którzy za wszelką cenę chcą być „trendy” w każdej dziedzinie i chęci bycia częścią „the next big thing” oraz podkreślenie atmosfery kulturowego konformizmu. Według socjologów potrzeba brania udziału we flash mob wynika prawdopodobnie z tęsknoty za nawiązywaniem spontanicznych więzi. A sami uczestnicy mówią, że nie mają żadnego celu, poza dobrą zabawą.

A to już kilka moich ulubionych flash mob

I na koniec mój ulubiony, świąteczny (tu została złamana zasada zebrania przypadkowych, wcześniej nie znających się osób, bo trudno mi uwierzyć, że przypadkowi ludzie bez wcześniejszego trenowania byliby w stanie tak pięknie zaśpiewać, ale nie zmienia to faktu, że bardzo mi się podoba).