Właściwa perspektywa

Jakiś pechowy ten... tydzień? miesiąc? rok? Sama już nie wiem, jak długo to trwa, ale właściwie ostatnimi czasy nieszczęśliwe wiadomości stały się naszym chlebem powszednim. 

W tamtym tygodniu dostaliśmy z Królem - jak się mi wydawało - wiadomość najgorszą z możliwych. Przez jakiś czas będzie nas dzielić Wielka Kałuża. Przez okres kilku miesięcy. Załamałam się. Wydawało mi się, że to koniec świata i choć bardzo starałam się robić dobrą minę do złej gry, to jednak gdzieś w środku po prostu się złamałam w pół. 

Ale potem trafiłam na ten blog. Prowadzi go osiemnastoletnia dziewczyna, która walczyła z ciężką chorobą. Zaimponowała mi. Zaimponowała mi, z jaką siłą przez nią przeszła. Zaimponowało, że się nie poddała i ciągle znajdowała w sobie siłę i wolę walki. 

Dzisiaj dowiedziałam się, że na równie ciężką chorobę cierpi siostra kogoś, kogo znam. A zaraz potem jak obuchem w głowę przyszła kolejna - o śmierci jedenastoletniego dziecka.

I dopiero to mnie otrzeźwiło - rany, jaka ja jestem głupia. Patrzyłam na to wszystko, na wszystkie nasze problemy ostatnich lat z niewłaściwej perspektywy.

Przecież my t a k  n a p r a w dę  nie mamy wielkich problemów.

Sprawy formalne? Praca? Pieniądze? Ciągłe rozstania?

No cóż, patrząc z perspektywy rodziców tego jedenastolatka, siostry znajomej czy dziewczyny od bloga, tak naprawdę to nie są problemy. To są błahostki. Wszystko to są tak naprawdę małe rzeczy. 

I dlatego uroczyście oświadczam - popierając to stosownym słownictwem, dla podkreślenia rangi oświadczenia (Król mi natrze uszu za takie słownictwo, ale jakoś to przeżyję):

ŻADEN CHUJ, ROBIONY MIĘKKIM CHUJEM NA PARAPECIE, NIE ZNISZCZY NAM ŻYCIA.

Nie poddam się i koniec. Będzie dobrze. 

Trzeba tylko na wszystko spojrzeć z właściwej perspektywy.

Poranek nad jeziorem Castle Rock, Wisconsin