Lubicie biwaki? Ja uwielbiam. Może częściowo dlatego, że jako wychwance Mazur, żyjącej gdzieś pomiędzy autostradami, lotniskiem a hałasem wielkiego miasta, tęskno mi za lasem, spokojem, śpiewem ptaków. Może dlatego, że nie lubię biernego wypoczynku - leżąc na kanapie po prostu n i e w y p o c z y w a m. Coś takiego jak oglądanie telewizji (a raczej wybranego filmu z naszej bogatej filmoteki, bo napuszonych głów z telewizora po prostu nie znoszę i niemal nigdy nie oglądam) może dostarczyć mi rozrywki ale nie sprawia, że jestem wypoczęta. Dopiero kawałek lasu, kilka krzaków i jakiś ptak jazgoczący nad uchem sprawiają, że czuję się naprawdę zrelaksowana.
No więc ja kocham biwaki. Kocham amerykańskie pola namiotowe - świetnie przygotowane, zorganizowane, czyste (nooo z wyjątkami ale niewielkimi). Są przygotowane miejsca na ognisko, grille, stoły i ławy, gniazdka elektryczne, prysznice z gorącą (czasami nawet z wrzątkiem, jak się popsują) albo zimną wodą. Można kupić drewno na opał, lód do coolera a w pobliskim miasteczku na 99% da się kupić schłodzonego Żywca albo Lecha, jeśli ktoś tęskni za polskim piwem (ja nie tęsknię, nie po tym, jak się dowiedziałam, że dla zachowania pięknej żółtej barwy producenci polskiego piwa dodają do niego żółci jakiegoś zwierzęcia; fuj!!!), nie mówiąc już o innych rarytasach. Są szlaki do wędrówek, miejsca na pikniki i rednecki urządzające sobie po nocach wyścigi samochodowe po kepmingowych alejkach. Ach, żyć nie umierać:-)
Na tym kempingu było wyjątkowo cicho (poza incydentem z wyścigami w środku nocy i darciem mordy przez przedstawicieli lokalnej społeczności o akcencie jakby żywcem wyjętym z z filmu jednego z poprzednich postów), przy czym mnie to w ogóle nie przeszkadzało - wykończona harówką w Kołchozie przespałam wszystko spokojnie jak dziecko. Nawet hiszpańskojęzyczni sąsiedzi byli wyjątkowo cisi, chociaż mieli ze sobą i dziatwę i psy. W odróżnieniu od sąsiadów na tym pamiętym biwaku.
Tamtem biwak był pamiętny z jeszcze jednego powodu. Jedni z naszych wyjątkowo głośnych sąsiadów mieli sympatyczny zwyczaj rozbierania się w namiocie do snu przy zapalonych wszystkich lampkach. Wyobraźcie sobie duży namiot, taki na wysokość dorosłego człowieka, rzęsiście oświetlony w środku ciemnego lasu a w środku dwoje ludzi rozbierających się do rosołu:-) Widać było wszystkie detale, szczególnie kiedy pan przysiadł w kucki, w szerokim rozkroku, przodem do nas. Pierwszego wieczoru nas to kompletnie zaskoczyło ale myśleliśmy, że się zorientują, że wszystko widać. Nie zorientowali. Drugiego wieczoru było to samo. Trzeciego rozsiedliśmy się jak w kinie, czekając na przedstawienie. I się nie zawiedliśmy. Wiem, mam paskudny charakter, bo pewnie wypadało iść i im powiedzieć, że cały biwak ich obserwuje a zamiast tego przednio się z Królem bawiliśmy:-) To była zemsta za darcie mordy całe dnie i wcale tego nie żałuję:-)
