Życie na krawędzi

Taaaa. Dawno mnie tutaj nie było. W ogóle dawno mnie w necie nie było. Nawet na ulubione blogi nie zaglądałam przez ostatnie parę tygodni. To wszystko wina Kołchozu - od tego ślęczenia całe dnie przed komputerem nie chciało mi się po pracy siedzieć przed kolejnym ekranem, nawet w celach rekreacyjnych. Bardzo Ważna Wizytacja zbliża się z prędkością torpedy do statku podwodnego i jeśli coś się w Kołchozie omsknie, tak jak torpeda rozpirzy Kołchoz w drobny mak. Toteż wszyscy dostali pierdolca i zasuwamy jak z motorkami w d...e, żeby wszystko było dopięte na ostatni guzik.

Oczywiście nikt z Kłochozowych władz nie dopuści do tego, żeby coś się stało, ale sami wiecie - gotowym czeba być. Toteż się szykujemy, myjemy dachy, malujemy na zielono trawniki i polerujemy wszystkie dokumenta, aż będą się świecić jak psu wiadomo co. Oby już cały ta rozpierducha minęła, bo mam dosyć tego zapieprzu. Życie wszak jest od tego, żeby się nim cieszyć, a nie pracować. Znaczy praca jest ważna i ja generalnie bardzo lubię swoją robotę ale uważam, że najważniejsza część naszego życia toczy się p o z a  naszymi kołchozami wszelkiej maści. Praca moim skromnym kurzęcym zdaniem nie powinna stanowić istoty i treści życia. Ową treścią powinna być nasza rodzina, przyjaciele, rozwój własny, zainteresowania, pasje, hobby. Toteż czekam wizytacji jak stonka wykopek, żeby jak tylko minie wrócić do zajęć daleko milszych, które dostarczą pożywki mojemu umysłowi i pozwolą na regularne odwiedzanie blogaska. Bo jak na razie nie dzieje się absolutnie nic wartego uwagi - wstaję, idę do roboty, wracam z roboty, kładę się do łóżka. Amen. Żadnych interesujących spotkać, Żadnych ciekawych spostrzeżeń. Umysł po Kołchozie mam wyjałowiony jak wiertło u Ulubionej Dentystki.

Nasze życie ostatnio jest tak jałowe, że nawet zakupy w spożywczaku stają się nie lada wydarzeniem, obfitującym w zaskakujące zwroty akcji i - nie bójmy się tego słowa - wielkie wyzwania - na przykład wypatrzenie kurczaka na super przecenie, czterech jogurtów z datą ważności do dzisiaj w cenie trzech albo kupno dwóch gatunków sera na raz, zamiast jednego, jak zawsze.

Sami przyznajcie - wiedziemy bardzo interesujący żywot, nieprawdaż?:-)

Miałam zły dzień i oświetlenie było kiepskie, ale tak, to ja - ryzykownie żyjąca na krawędzi:-)

Z wydarzeń ostatnich tygodni w pamięć zapadło mi właściwie tylko jedno - kemping w długi weekend z okazji Memorial Day. Fajnie było, poza tym, że lało i była potworna burza i namiot zaczął nam przeciekać. A jak pojechaliśmy nabyć brezent do jego przykrycia, od razu złośliwie wyszło słońce i już świeciło do końca biwaku, czyli następne trzy dni. Ale nic, brezent się przyda, bo wybieramy się na kolejne kempowanie w połowie lipca i z naszym szczęściem będzie gradobicie. 

Z kempingu przywiozłam jedno spostrzeżenie - i teraz uwaga, wszystkie osoby poprawne politycznie proszone są o opuszczenie blogaska, bo będzie rasistowsko - nawet nawaleni jak messerszmity Polacy, śpiewający "Kochanie, gdybyś ty wiedziała jak mi się chce" na cały regulator, nawet napruci piwskiem Amerykanie, których śmiech mógłby wywoływać lawiny, nie są tacy głości, jak banda przybyszów zza południowej granicy. Niestety, mieliśmy ich za sąsiadów z dwóch stron i szczerze mówiąc, wolałabym już rzygających Amerykanów albo tych od chcicy. Gdybym miała karabin, to bym ich rozstrzelała i nawet ręka by mi nie drgnęła. Dzieciaki darły mordy, dorośli próbowali je przekrzyczeć a w tle rozlegało się urocze jazgotanie wszystkich przywiezionych przez nich psów. Po trzech dniach zmieniłam poglądy na a) imigrantów z południa b) posiadanie dzieci c) posiadanie psów i z kempingu wróciłam jako nienawidząca dzieci i zwierzyny domowej rasistka:-) No sory, ale to było przeżycie ektremalne. Następnych razem poszukam w necie jakiegoś mniej znanego miejsca, uczęszczanego przede wszystkim przez tubylców. 

Poza tym było super:-))

Ale o co chodzi?

To nie żadna Arizona ani Nowy Meksyk, tylko biwam godzinę drogi od Szikagowa. Skąd więc kaktusy??

Piknie, nieprawdaż?

Jutro wybieramy się za miasto na jakąś skandynawską imprezę z Kuzynką Króla. Ma być pokaz łodzi Wikingów, tańce i śpiewy, skandynawskie przysmaki a ja już trenuję mój ulubiony dowcip o Wikingach, który brzmi tak:

- W zawodzie Wikinga najbardziej lubię gwałcenie.

Koniec dowcipu.

Śmieszny, prawda?:-)

I tym miłym akcentem żegnam się z Państwem. Jeśli jutrzejsza wyprawa zaowocuje jakimiś fajnymi fotkami, to je tu wrzucę. Dobranoc:-)