Przepraszam ale.

Dostałam niezbyt miłego maila w sprawie mojego poprzedniego posta. Że nieładnie wyśmiewać się z osób, które w jakiś sposób  - w tym przypadku z powodu rozmiaru noszonego ubrania - nie mieszczą się w ogólnie przyjętych normach etc.

Nie miałam tego na myśli. Nie miałam zamiaru nikogo ani wyśmiewać, ani obrażać. Jeśli ktokolwiek poczuł się urażony, serdecznie przepraszam.

To, o co mi chodziło, to to, że my jako społeczeństwo wykluczamy w jakiś sposób osoby wyglądające inaczej, niż przyjęte kanony i że bardzo często nie jest ważne, jaki ktoś ma charakter, jakim jest człowiekem - nie mieścisz się w normach, jesteś be. Mogę się przyjaźnić ale nie jestem w stanie zakochać. Mogę lubić ale nie będziemy para. Moge mowić cześć ale kumplować się nie będziemy.

Zaczynamy już w przedszkolu, karząc za inność i potem robimy dokładnie to samo w dorosłym życiu. Dziewczyna, o której pisałam, jest wspaniałym człowiekiem ale to się nie liczy - jest samotna, bo jest większa, niż jakaś Heidi, Anja czy inna Mila z fotki w gazecie. I uważam to za cholernie niesprawiedliwe.

Ale. Ale z drugiej strony dotarło do mnie, że mogę to sobie potepiać ile wlezie, a sama nie jestem lepsza. Bo sama nie umówiłabym się z mężczyzną, który wyhodował sobie piwną oponke i biust większy od mojego.
Sprawiedliwe? Nie. Czuję odrazę do samej siebie.

Życie jest do dupy. Szkoda tylko, że nikt nam tego nie uświadomił w dzieciństwie, to byśmy się tak szybko nie pchali w dorosłość.

A propos dorosłości, dzisiaj w klasie mieliśmy prezentację na temat swoich korzeni, jako że pochodzimy z zupełnie innych krajów. I dowiedziałam się, że babcia mojej koleżanki jest ode mnie starsza tylko o 4 lata!

Omatkoicorko.